หลายๆคนอาจจะทราบกันดีว่าคุณจิ๊ก เนาวรัตน์ ยุกตะนันท์ อดีตนางเองชื่อดัง ที่ปัจจุบันนอกจากงานในวงการบันเทิงแล้ว เธอก็ได้หันมาเป็นจิตอาสาที่โรงพยายาลและช่วยแต่งหน้าศพ ซึ่งต้องขอเล่าย้อนความก่อนว่า เธอเองก็เคยป่วยเป็นโรคกระเพาะปัสสาวะอักเสบขั้นรุนแรง ต้องนอนโรงพยาบาลนาน 2-3 เดือน เธอเล่าให้ฟังถึงความทรมาน ความเจ็บปวด คล้ายกับความตาย จึงทำให้เธอไม่เคยลืมถึงความรู้สึกนั้น
ด้วยความที่คุณจิ๊กเป็นคนชอบเข้าวัด เชื่อเรื่องเวรกรรม ก่อนคืนผ่าตัด เธอได้ขอให้รปภ.ช่วยพาไปไหว้ศาลกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ แล้วอธิษฐานปรับทุกข์กับท่านว่า “ไม่รู้ลูกทำกรรมเวรอะไรไว้ ถึงได้ต้องทรมานอย่างนี้ ขอให้ความทุกข์นี้จบสิ้นไปหลังจากที่เข้ารับการผ่าตัดตอนหกโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ ซึ่งลูกก็ไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง จะดีขึ้นหรือจะดาย ขอให้ท่านคุ้มครองลูกด้วย ขอให้ลูกได้เกิดมาเป็นคนใหม่ แล้วจากนั้นลูกจะถวายตัวรับใช้ท่าน จะทำงานช่วยเหลือโรงพยาบาลไปจนกว่าลูกจะทำต่อไปไม่ไหว”
หลังจากที่หายป่วยแล้ว คุณจิ๊กก็เข้ามาช่วยเหลืองานในโรงพยาบาล “เริ่มจากช่วยคุณหมอดูแลคนไข้ จากช่วยวัดความดัน พาผู้ป่วยไปเข้าห้องน้ำ ช่วยดูแลอยู่ประมาณ 5 – 6 ปีก็เลื่อนขั้นขึ้นเรื่อยๆ กระทั่ง 2-3 ปีหลังเริ่มคลุกคลีอยู่กับหมอและพยาบาลมากขึ้น ก็ได้ไปเห็นการทำงานของอาจารย์หมอที่ทำการผ่าชันสูตร ซึ่งต้องแต่งหน้าให้ศพด้วย พอดีหมอเป็นผู้ชายก็จะแต่งหน้าศพไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ ดิฉันเลยอยากช่วย บวกกับที่ ดิฉันไม่ได้แต่งหน้าให้ป้าจุ๊ (จุรี โอศิริ) ตอนที่แกจากไปทั้งที่เราสนิทกันมาก เรื่องนี้ติดอยู่ในใจมาตลอด พอมีโอกาสดิฉันเลยอาสาเข้าไปแต่งหน้าศพให้ ทั้งๆ ที่เป็นคนกลัวผีมากนะคะ สมัยก่อนนี่อยู่คนเดียวแทบไม่ได้เลย เวลาปิดไฟนอนมืดๆ ก็มักจะจินตนาการไปว่าเห็นคนมาแอบมอง แต่ในเมื่ออาสาแล้วก็ต้องเต็มที่ แม้บางทีจะยังกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ต้องทำใจแข็ง ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด
ก่อนจะแต่งหน้าศพดิฉันจะขออนุญาตทุกครั้ง แล้วก็คุยกับเขาไปพลางแต่งหน้าไปพลาง พอเสร็จเรียบร้อยก็ขอขมาลาโทษเรียบร้อย แม้ศพจะบอกไม่ได้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบเรา แต่ดิฉันเชื่อมั่นอยู่ลึกๆว่า ทุกศพที่ผ่านมือเราไปไม่มีศพไหนที่ไม่ชอบเรา อย่างศพแรกนี่หลังจากดิฉันแต่งหน้าให้เขาเสร็จ ปรากฏว่าหน้าของเขาอมยิ้ม พอญาติเขาเห็นก็บอกเลยว่า ไม่เคยเห็นพี่ชายยิ้มอย่างนี้มาก่อน ปกติจะเป็นไอ้เสือยิ้มยาก ทำงานเครียดตลอด เราได้ยินแค่นี้ก็รู้สึกดีใจมากแล้ว
ถึงวันนี้ดิฉันคงแต่งหน้าให้ศพมาเป็นร้อยศพแล้ว อย่างหนึ่งที่รู้สึกภูมิใจมากคือ การได้พูดคุยกับศพระหว่างที่แต่งหน้าให้เขาสื่อสารให้เขารู้ว่า ไม่มีใครทิ้งเขาไปนะ แม้ในห้องเย็นจะให้ความรู้สึกที่เปลี่ยวเหงามากๆ แต่คนดายก็ไม่ได้นอนแน่นิ่งคลุมผ้าอยู่ตามลำพัง เขายังมีเนาวรัตน์ ยุกตะนันท์อยู่เป็นเพื่อน”
