อานุภาพใหญ่ยิ่ง! สวดบท อิติปิโส ถอยหลัง จำไม่ยาก เกจิ อาจารย์ ดังรู้จักดี ดวงไม่ดี ดวงตก บทเดียวเอาอยู่
ไม่ต้องไปสะเดาะเคราะห์ อานุภาพใหญ่ยิ่ง! สวดบท อิติปิโส ถอยหลัง จำไม่ยาก เกจิ อาจารย์ ดังรู้จักดี ดวงไม่ดี ดวงตก ดวงถึงฆาต บทเดียวเอาอยู่
บทสวดนี้ไม่ค่อยจะคุ้นหูคนทั่วไปมากนัก โดยทั่วไปจะท่องบทสวด อิติปิโส ธรรมดาทั่วไป ซึ่งก่อนนอนหากท่านสวดมนต์อิติปิโสนี้ทุกวัน เขาว่ากันว่า นอนแล้วจะหลับฝันดี และได้รับความคุ้มครองจากทวยเทพ ซึ่งหากเราไปต่างจังหวัดหรือไปในที่ที่เรา ไม่คุ้นที่และต้องพักข้างแรม ควรมีติดตัวเอาไว้ อย่างน้อยๆก็ทำให้เราสบายใจในยามหลับนอน..
บท อิติปิโส ถอยหลัง เมื่อสมัยพุทธกาล มีเหล่าพระสงฆ์อยู่กลุ่มหนึ่งได้ออกธุดงค์ไปในป่าเขาแห่งหนึ่งซึ่งเป็นป่า ที่ว่ากันว่า ไม่มีนักบุญท่านใดอยู่ได้นาน เพราะมักจะมีเหล่าอสูรกายมาหลอกหลอน ให้ตบะพังจนสติแตกอยู่ร่ำไป พระสงฆ์กลุ่มนี้ได้ปักกรด และจำศีลอยู่ที่นั่น ซึ่งมีกันทั้งหมด 8 องค์ ตกกกลางคืน เหล่าอสูรกายก็ออกฤทธิ์ ทั้งหัวเราะทั่วหุบเขา ทั้งแปลงเป็นผี ควักไส้พุง ตาถลน
ทั้งหมดกลัวสุดขีดแต่ได้ตั้งสติและสวดมนต์ โดยเฉพาะอิติปิโส แต่พอสวด อสูรกายกลับกลายร่างเป็นยักษ์โล้น(ร่างแท้ๆ) ปัดกลดกระเด็นไปคนละทิศละทาง ทั้งหมดทุกท่านโกย..โกยเถอะโยม..ม และนำเรื่องนี้ไปกราบทูลพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้า ได้ให้บทสวด อิติปิโส แต่ให้สวดถอยกลับ เพื่อไปปลดปล่อยยักษ์ตนนั้นที่หวงที่ เหล่าพระสงฆ์เหล่านั้น ก็กลับไปที่เดิม ตกกลางคืน มาอีกหนักกว่าครั้งที่แล้ว
ทั้งพายุ***ฝนทั้งฟ้าผ่า และมันกำลังจะกระทืบไปที่เหล่าพระสงฆ์กลุ่มนั้น ทั้งหมดห้อมล้อมและท่อง อิติปิโส ถอยหลัง ยักษ์ตนนั้น ปวดหัวทรมานอย่างแรง จนต้องอ้อนวอนให้พระสงฆ์กลุ่มนั้นหยุดท่องคาถานี้ หัวหน้าคณะได้ให้ยักษ์สาบานด้วยวาจาสัตย์ว่าต้องไม่ทำร้ายใครอีก และต้องจำศีลเพื่อให้หลุดพ้นจากวัฏสงสารที่เป็นอยู่นี้ ยักษ์จึงตกลง..และในที่สุดก็มาเป็นบทคาถาบทหนึ่งที่ไม่ใช่แค่คุ้มครองผู้สวด แล้ว ยังป้องกันภัยอันตรายทั้งหลาย ยามจำเป็นต้องพักในที่ที่เราไม่คุ้นเคย…
คาถาบทนี้มี56ตัว ให้ภาวนา3 หรือ 7คาบ ก่อนออกเดินทางไปสารทิศใดๆ จะแคล้วคลาดปราศจากทุกภัยพิบัติทั้งปวง หากภาวนาได้ครบ108คาบ ติดต่อกัน จะมีตัวเบา เดินตัวปลิว เสกหรือสะเดาะเคราะห์ สะเดาะกุญแจ หรือโซ่ตรวนของจองจำทั้งปวงได้สิ้น
ติ วา คะ ภะ โธ พุท นัง สา
นุส มะ วะ เท ถา สัต ถิ ระ
สา มะ ทัม สะ ริ ปุ โร ตะ
นุต อะ ทู วิ กะ โล โต คะ
สุ โน ปัน สัม ณะ ระ จะ ชา
วิช โธ พุท สัม มา สัม หัง ระ
อะ วา คะ ภะ โส ปิ ติ อิ ฯ
สิทธิการิยะพระอิติปิโสถอยหลังผู้ใดเล่าไว้คุ้มได้มากครันศัตรูนึกหวังมิได้กล้ำกรายเป็นเสน่ห์แก่เขาเข้าหาเจ้านายท้าวพระยาทั้งหลายมีจิตเมตตาปรารถนาสิ่งใดนึกไว้ในใจดังคิดอย่าได้แคลงจิตคิดไปสู่อื่นฝูงคนทั้งพื้นคงจะบูชาพระคาถานี้อุปเท่ห์พิธีเหลือจะพรรณนาปลุกเสกกายาได้สมดังใจคงกระพันชาตรีฤทธีมากมายขอท่านทั้งหลายจงหมั่นภาวนา๚
จะกล่าวอุปเท่ห์พระอิติปิโสถอยหลังผู้ใดเรียนได้ไว้เป็นปิยังศัตรูนึกหวังบ่มิกล้ำกรายเป็นที่เสน่หาเทพารักษ์ทั้งมนุษย์หญิงชายสิ่งใดปรารถนาภาวนาอย่าคลายถ้วนร้อยแปดหมายทำเมื่อเที่ยงคืนคนรักนักหนาถือดังญาติกาทั้งอายุยืนจะทำสิ่งไรตั้งใจอย่าขืนคืออย่าเป็นอื่นบ่ายหน้าหนบูรพ์ไม้รักซ้อนแกะทำพระภควัมอย่าสูญใส่น้ำมันแช่เสกแปรเป็นคุณบ่ายหน้าหนบูรพ์จนพระลุกนั่งใช้เป็นเสน่ห์ล่องหนกำบังออกสงครามเจรจาท้าวพระยาปิยังฝูงชนทั่วทั้งรักนักรักหนาถ้าท่านจองจำตั้งจิตบริกรรมด้วยพระคาถามนต์น้ำหมากนั้น
๑๔ คาบตราถูกต้องขื่อคาหลุดลุ่ยบัดใจถ้าหาน้ำหมากมิได้อาจารย์กล่าวไว้ใช้ร่ายเป่าไปขื่อคาอันแข็งอ่อนคือลนไฟเสกสิ่งใดๆกินคงกระพัน๑๓คาบหนา
๑๕ คาบว่าใช้เป็นจังงังโดยท่านกล่าวมาเอาลิ้นดุนเพดาน ๑๕ คาบอย่าคลาดเป่าไปอย่าคลากระทืบตีนออกมาอาวุธศาสตราลุ่ยหลุดจากมือมหาละลวยฤาเป็นได้เหมือนกันให้ร่ายเป่าไป
๑๑ คาบนั้นไซร้เป่าไปสู่มันมันมาหาเราเขาผูกมัดขันชะเนาะบ่ายหน้าจำเพาะสู่หัวเชือกเข้าถ้วนร้อยแปดเป่าสู่หัวเชือกเข้าลุ่ยหลุดแลนาถ้าจะลุยอัคคีเสกหมากกินดีเสกน้ำมันทา
๕ คาบให้ไว้ให้ใช้คาถาเสกน้ำมันทาไม่มีโภยภัยถ้าจะล้วงตะกั่วเสกน้ำมะกรูดยกมือขึ้นไหว้เจ้าประคุณทูนหัวไม่มีอันตรายผิวจะแก้คุณเขาทำแลแม้คุณทั้งหลายยืนเหนือลมร่าย
๑๐ คาบโดยหมายเป่าไปอย่าคลาหายสิ้นสูญพลันเมื่อทำรำลึกตรึกหาพระพุทธพระธรรมสังฆาขอคุณบิดาทั้งพระมารดาคุณครูอุปัชฌาย์อยู่เหนือเกสาเสกหมากให้กินท่านรักนักหนาเสกน้ำล้างหน้าไม่มีโภยภัยทั้งสองสิ่งนี้เสก
๔ คาบตราไม่ม้วยมรณาเทวดาดลใจอนึ่งเล่าหนาขอดชายผ้าไว้ผูกเป็นหัวพิรอด
๑๗ คาบใส่หัวเป็นประเจียดภาวนาเดินไปขึ้นลงที่ไหนคนไม่เห็นเราปัดพิษงูตะขาบแมลงป่อง
๓ ทีคงกระพันชาตรี
๑๙ คาบหนาแม้นเขาตามไปจงหักกิ่งไม้เสกขวางมรรคาเสกสิ่งไรๆตามใจปรารถนาศัตรูตามมาแคล้วคลาดไปไกลอนึ่งท่านว่าไว้ให้เอาใบไม้รู้นอน
๗ สิ่งเถ้าตายโหงตายห่าไปบัดพลีมาวันภุมมาเสารีเสกคาถานี้ ๑๐๘ คาบหนาพาตัวเดินไปเข้าในหลังคาฝูงชนทั่วหน้าพากันหลับใหล
